امروز در وبلاگی دیدم در نگاه آنان که پرواز را نمی دانند، هرچه بیشتر اوج بگیری،  کوچکتر می شوی..
این جمله را نمی دانم  از کیست، اما یادم آمد از دوستی که پنج شش سال پیش نصیحتم می کرد و می گفت: سقف پروازت را با تحمل دیگران تطبیق بده نه با قدرت پرواز خودت و برای دلت...
انگار دیروز بود که می گفت: سعی کن به اندازه ی توانت پرواز نکنی؛ چون خیلی ها تحمل پرواز بلندت را ندارند و بال و پرت را می شکنند.
و من حرف خیرخواهانه اش را گوش نکردم و برای دلم پرواز کردم.. کاش برای خدا پرواز می کردم.. خدایای من! اخلاصی ده که از این به بعد برای تو پرواز کنم و به سمت تو اوج بگیرم که اگر هم بدخواهان زخمی ام کردند به پای تو بگذارم..  
اما نگران نیستم.. به لطفش امید بسته ام که روزی او خواهد آمد و من در سایه ی عدلش بال هایم را به اوج خواهم گشود.. آن روز نه چشم بدخواهی مرا می بیند و نه تیر حسودی بال پروازم را خواهد بست..

اردوی مشهد بچه های هیأت اینترنتی محبان الرضا بهانه ی خوبی بود که - هر چند نه همراه آنان اما - ما هم به پابوس آقا مشرف شویم و با یک زیارت رجبیه، عرض ادبی به ساحت مقدس ولی نعمتمان داشته باشیم..
راستش با اینکه خیلی مشغله داشتم اما به پاس ادب به بچه ها و احترام به اصراری که داشتند پنجشنبه شب به آنها ملحق شدم و امروز صبح ساعت 6 برگشتم.. یعنی دو شب و یک روز در خدمتشان بودم..
سه جلسه ی گفتگو و گپ خودمانی فرصت مغتمی بود که با بچه ها بیشتر آشنا بشوم و مطالب خوبی هم از آنان یاد بگیرم..
حامد و مجتبی دو جوان با صفا بودند که تدارکات اردو را به عهده داشتند و هرگز ندیدیم خم به ابرو بیاورند و از کار سخت تدارکات یا از کسی گلایه ای داشته باشند.. نه تنها چنین نبود که با شوخی ها و بذله گویی هاشان حال و هوای جمع را عوض می کردند..
نشست صمیمی شبانه ی بچه ها روی پشت بام مهمانسرای محل اقامت بود. شب اول تا ساعت 3 نیمه شب طول کشید. آخر کار مجتبی می گفت: مردم خیال می کنند ما نشسته ایم و داریم از مباحث استفاده می کنیم.. نمی دانند که ما نشسته ایم تا جلسه تمام بشود و ما زیر اندازها را جمع کنیم و برویم بخوابیم..

با تبریک این ایام مبارک و اعیاد بزرگ شعبان به خصوص امشب که شب میلاد سرور آزادگان است به شما دوستان عزیزم
همین الان دارم از جلسه ی نقد شعر انجمن ادبی مان می آیم .. جلسه ای که وارد ششمین سال عمر خود شده و روز به روز پربار تر می شود..
یک  غزل داغ و تنوری از مهرداد نصرتی که انصافا خوب، روان و بی تکلف شعر می گوید و به قول خودمان سهل و ممتنع ... آشنایی هفت هشت ساله با این شاعر جوان و صمیمی برایم غنیمتی است..

تا فکر می کنم به چه ها فکر می کنم
دارم به چشمهای شما فکر می کنم
با من به جاده های رهایی نمی رسی
گفتی که فکر کن به خدا فکر می کنم
گم می شوم میان شب چشم های تو
حتی به چشم های تو تا فکر می کنم
دنیای من خلاصه شده در دو چیز خوب
یا فکر می کنم به تو یا فکر می کنم
ماندم چرا چگونه کجا عاشقت شدم
ماندم به تو هنوز چرا فکر می کنم